Gdańszczanin, który tchnął poezję i emocje w beton. Dla niego głównym zadaniem sztuki było maksymalizowanie emocji u odbiorcy i twórcy.
Rzeźbiarz, malarz, architekt, który w 1953 roku ogłosił “Manifiesto de la Arquitectura Emocional” , expose dla nowoczesnej architektury meksykańskiej. Zdaniem Goeritza sztuka, w tym architektura, jest refleksją stanu duchowego człowieka danej epoki.
Stąd jego projekty są konkretne, minimalistyczne, monumentalne, publiczne. Takie podejście w latach pięćdziesiątych, gdy społeczeństwo meksykańskie parło ku nowoczesności, ku praktycznym i funkcjonalnym rozwiązaniom służącym urbanistycznym masom, było odważne i nonkonformistyczne.
Postawienie na ekspresję i na dostarczanie przeżyć, nie tylko estetycznych, a duchowych i emocjonalnych, było tym co krzyczało w pracach Goeritza przez całą jego karierę.
Wraz z manifestem zaprojektował El Eco - Muzeum Eksperymentalne dla wszystkich, którzy przetwarzają z stany emocjonalne, duchowe swoje i społeczności, w której funkcjonują i przetwarzają. Jego nazwa nawiązuje do idei instytucji bycia ekosystemem dla możliwości artystycznych nieskończonych Meksyk (su nombre refiere al “eco de posibilidades artísticas infinitas del México” de la época).
Człowiek z Północy, który odnalazł się w kraju węża (el Serpiente) i piramid, stworzył trwałe przyjaźnie z Daniele Montem (promotor, mecenas) i Luisem Barraganem (architekt). Wzbudził jednak niechęć i gwałtowną krytykę tytanów meksykańskiej sztuki - Diego Rivery i Davida Alfaro Siqueirosa, którzy nazywali go oszustem, pozbawionym talentu i przygotowania ("Se trata de un simple simulador, carente en absoluto del más mínimo talento y preparación para el ejercicio del arte del que se presenta como profesional").
Ekspresjonizm i minimalizm Goeritza był w absolutnej opozycji do figuratywnych fresków muralistów. Wraz z przyjazdem Niemca szło nowe, które nadało formę i ducha modernizmowi meksykańskiemu, lat sześćdziesiątych. Jego przykład jak i nauczenie wpłynęły na kolejne pokolenia budowniczych i architektów Meksyku- Ricardo Legorreta, Mario Pani, Teodoro González de León, Juan Sordo Madaleno, Pedro Ramírez Vázquez.
CV
04.04.1915- ur. w Danzing (ówczesny Gdańsk) jako Werner Mathias Goeritz Brunner
1949- przeprowadzka do Meksyku
1941- ucieczka z hitlerowskich Niemiec, schronienie najpierw w Maroku, Hiszpanii
04.08.1990- śmierć w Mieście Meksyk
edukacja
1934- 1940 studia na Friedrich-Wilhelms-Universität w Berlinie
uczył się również na zajęciach u Max Kausa i Hansa Orlowskiego na Akademii Rzemiosła i Sztuki w Charlottenbergu
miejsca: Berlin, Tetuan (Maroko), Madryt,Guadalajara, Mexico City
wystawy (wybrane)
2019 Mathias Goeritz: Metachromatic, Henrique Faria Fine Art, New York
2018 Posición Provisional / Temporary Situation. Sketches and models by Mathias Goeritz, Proyecto Paralelo, Mexico City
kolekcje
techniki, materiały
metale , beton, grafika, rasunek
dziedziny sztuki
kierunki
minimalizm, modernizm, konkretyzm, geometryczna abstrakcja
najważniejsze prace
La serpiente de El Eco (1953)
Torres de Satélite (1957-58)
Goeritz i Barragan w pracowni, przy makiecie
Mathias Goeritz, malarz, Jesús Reyes Ferreira, Luis Barragán stworzyli 5 zbudowali pięć trójkątnych pryzmatów z betonu o różnych kolorach i rozmiarach (najwyższy mierzący 52 metry) w nowej części miasta- Ciudad satélite .
Mensaje de oro (Poemas concretstas)
Pocos cocodrilos locos (Poema mural, 1967)
Fasada kawiarni w Zona Rosa w Mexico City, zniszczona przez trzęsienie ziemi w 1985 roku.
La Ruta de la Amistad (1968)
źródło: http://www.burovarquitectos.com
El Laberinto de Jerusalén (1973-74)
Muzeum el Eco (1953)
konteksty i powiązania
Wśród partnerów artystycznych Goeritza byli inni wielcy architekci epoki: Luis Barragán, Mario Pani.
Goeritz zaczął pracować w Meksyku w latach pięćdziesiątych, w okresie gwałtowej urbanizacji i masowych migracji z prowincji do dużych miast. Kolejna dekada jego działalności powiązana jest okresem prosperity, cudu meksykańskiego, który przyniósł pewność siebie bogacącej się klasie średniej i warstwie profesjonalistów, którzy zamawiali nowoczesne budynki, wzornictwo i dzieła sztuki.
W tej początkowej fazie twórczości, nadal w Meksyku ważną rolę odgrywają muraliści, Diego Rivera (umiera 1957 r.), David Alfaro Siqueiros (umiera w 1974 r.), sztuka zaangażowana w promowanie idei meksykańskiej rewolucji oraz w budowanie narodowych symboli opartych o kulturę hiszpańską i rdzenne tradycje różnych plemion indygenistycznych. Goeritz z abstrakcjonizmem, koloryzmem był absolutną nowością w kręgach artystycznych i wyższych przeżywającego gwałtowne zmiany społeczeństwa.
Lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte w gospodarce meksykańskiej oznaczały industrializację, początek maquilladoras, które powstawały dzięki inwestycjom zagranicznym głównie na Północy, ale też w środkowych stanach republiki.
Rok 1968, w którym odbyły się w Mexico City letnie Igrzyska Olimpijskie (z okazji których Mathias Goeritz organizuje budowę La Ruta de Amistad) miały być demonstracją nowoczesności i dojrzałości Meksyki na arenie międzynarodowej, świadectwem progresu i bogactwa. Tymczasem objawiły słabość systemu społecznego, kontestację młodych i rozczarowanie społeczeństwa brakiem realizacji obietnic rewolucji meksykańskiej (zrównoważony rozwój, dystrybucja bogactwa narodowego, ograniczenie ubóstwa, reforma rolna). W tym samym roku, doszło do największych strajków studenckich przeciwko reżimowi politycznemu i do krwawego tłumienia tych protestów przez aparat bezpieczeństwa i wojsko. Masakra na placu Tlatelolco, która kosztowała życie 300-400 protestujących, sprawiła, że elity intelektualne, artyści, pisarze, odwrócili się od rządzącej partii PRI. Przemoc pańsytwowa pokazała, że Meksyk ani nie był nowoczesny ani rozwinięty.
inspiracje
Group Zero, Yves Klein, Lucio Fontana.
O swojej twórczości
" La idea de EL ECO nació del entusiasmo desinteresado de unos hombres que querían dar a México el primer “museo experimental” abierto a las inquietudes artísticas del mundo actual. Ayudaron con consejos valiosos los arquitectos Luis Barragán y Ruth Rivera."
Comments